Jeszcze drugie tyle i będzie dziewięćdziesiąt...

Tak można streścić życzenia urodzinowe od Najstarszego, który się nagle taki rezolutny w tej klasie mat-inf zrobił. Wolałabym w wersji humanistycznej, ale doceniam wysiłek i trud, żeby nie było  :lol:

Postarali się. Wszyscy. Miałam cudowny, choć męczący dzień.

A zaczął się od:

- Mamo, wszystkiego najlepszego, a tu masz laurkę.

Oczy, które półprzytomnie otworzyłam przed sekundą, teraz były okrągłe jak pięć złotych.

Miałam nadzieję, że ilustracja nie przedstawia mnie osobiście, bo choć muskulatura brzucha została uwydatniona niemal gorsząco, to jednak nie poczuwałam się do sposobu prezentacji uzębienia i paru innych szczegółów anatomicznych.

- Nie, narysowałem ci Szkieletora - po prostu wyjaśnił Najmłodszy.

Szkieletor dzierżył maczugę czy  totem zwieńczony wielkim sercem przebitym strzałą, co liczyło się za laurkę, nie zaprzeczycie. Tak, wiem, musimy z Najmłodszym popracować nad wrażliwością oraz dyplomacją  :roll:

Po pracy dotarłam do domu dopiero wieczorem. Tort autorstwa szefowej kuchni Check-in kitchen, czyli Najstarszej, z niezliczonej ilości warstw przełożony kremem z dodatkiem masła orzechowego dekorowały świeczki w liczbie nieokreślonej ("Mamo, no wiesz, TYLU świeczek nie mamy w domu"). 

Siedzę teraz, przypominam sobie i się po cichutku wzruszam. Są kochani. Cała szóstka.

I Wy też. Dzięki za wszystkie życzenia w każdej postaci i ze wszystkich zakątków świata. Aha. Konkursu nie było, ale i tak the winner is ... Braciszek. Bo z Australii życzenia dostałam minutę po północy.

P.S. Zdjęcie laurki na fejsie. Tu już gonię resztkami miejsca, a czasu wciąż mi brak na przenosiny. Ale będą. Kiedyś. Mam tu jeszcze 6%