Mamaszóstki (i może)

Prawie cały tydzień obiegaliśmy z mężem klasowe wigilie juniorstwa. Takie drobiazgi - przynieść, pożyczyć zdrowych i wesołych. Być w kilku miejscach w jednym czasie? Też mi coś! Jeżeli dzieci są w jednej szkole to pikuś. Tu warsztaty, tam występy, tu klejenie gwiazdek, tam jedzenie pierniczków. Synchroniczne. Wczoraj wieczorem zadrzemałam w autobusie podczas odstawiania dwójki do busika, żeby już zaczęli świętować z babcią, dziadkiem, wujkiem, ciocią, prababcią. Śniły mi się święta. Takie kryzysowe, z mojego dzieciństwa. Szary papier do pakowania z drukowanymi ziemniakiem i plakatówkami choinkami, gwiazdkami, dzwonkami i księżycami. Wspólnie robiłyśmy to we trzy - mama, siostra i ja. W autobusie pachniało pierniczkami, wtedy w domu chyba też. Bolały ręce pokłute świerkowymi gałązkami skleconymi w stroik. Padnięta trochę po całym dniu (jaki to dzień, że po południu już noc?) to drzemałam to budziłam się sprowadzana do innego świata okrzykami juniorstwa zachwycającego się światełkami, ch...

Choroby odszkolne chyba mamy już w tym roku odfajkowane. Hura, hura, po 2 tygodniach komplet juniorstwa poszedł do szkół. Zostałam w domu z bałaganem oraz inwentarzem, z których ten drugi właśnie parę dni temu się powiększył. Kolejny w naszej rodzince trzynastolatek zaczął właśnie delektować się możliwościami jakie daje własne konto i karta płatnicza. Ale przyjemnie zaskoczyło nas to, że zanim poszedł do sklepu zoologicznego, powiedział o swoich planach. Każde dziecko marzy o własnym zwierzątku. M. mówił o tym od dawna. Mając na przestrzeni ostatnich 11 lat osobiste doświadczenia ze smutkiem po odejściu wiernego Bacusia oraz czterech gryzoni (dwa myszoskoczki, jedna myszka oraz jeden chomik) i 2 owadów (patyczaki, zmarły ze starości, ale jednak przykro), miałam jak zwykle negatywną odpowiedź przygotowaną. Obi (pies) oraz Peggy (świnka morska) to zwierzaki, na których obecność w naszej rodzince złożyły się odpowiedzialne funkcje osobistych właścicieli (najstarszych z juniorstwa) włączaj...

Nie poddać się. Nie dać się zwieść pozorom. Milczeć. Słuchać. Potakiwać. Słuchać. Milczeć. Czasem mówić, ale nie z  wyższością. Jak trudno jest mieć znów 18 lat. Albo 12. Przypomnieć sobie siebie, dodać do tego  możliwości współczesnej wiedzy i techniki, pomnożyć przez współczynnik dużego miasta, odjąć oczywiste deficyty wywołane bezkrytycznym korzystaniem z internetu i telewizji (czytaj: powrót do obrazków i pisma obrazkowego), podzielić przez dni, godziny, minuty, które mogę córkom poświęcić indywidualnie... Starsza szuka kontaktu codziennie: oznajmia sukcesy, informuje o porażkach. Nie prosi o sąd. Może o pocieszenie czasem, dobre słowo. O pochwałę, gdy sukces. Jest samodzielna, ale chce być bardziej. Za chwilę matura - teraz kursy, nauka, prawko, przygotowania do studniówki. Fochy, dąsy i  w wielu przypadkach odpowiedzialność większa niż u mnie w tym wieku. Z jednej strony ma lepiej - nie musi myśleć o ucieczce z małego, zaściankowego miasta. Pragnie tylko wyrwać się z domu. Z jego...

Parę tygodni temu . "Mamo, a wiesz, co dzisiaj powiedział mi P. w świetlicy?" - ośmiolatek wita mnie pytaniem. Ubiera się, ale buzia mu się nie zamyka: "On powiedział, że M. widział, jak J. i A. się SEKSZĄ!" - kontynuuje rozgorączkowany. "A co to znaczy?""No, nie wiesz?" - w głosie małolata brzmi wyraźne rozczarowanie. "Nie, synku, nie znam takiego słowa.  Ale może P. mówił coś innego, a ty źle zrozumiałeś. ""Nie, on właśnie tak powiedział" - ośmiolatek naburmusza się, że nie doceniam świetlicowej wiadomości nr 1. "A może powiedział coś więcej na temat A. i J.?""No tak, że... że trzymali się za ręce. Jak wracali z basenu." "Może się lubią. Wojtuś też ma takie 2 koleżanki w klasie, z którymi zawsze chodzi za ręce. Bardzo się lubią i podczas wycieczek klasowych wszędzie chodzą razem. Może J. i A. podobnie?"- monologuję. Młody milknie, zastanawia się. Całą drogę do domu. "A co to jest seks?...