Szprotki, a może rekinki?

Czeredka wraca do zdrowia, o czym dobitnie świadczą powaracające apetyty. W sobotni poranek otworzyłam dwie pokaźne puszki z rybkami - szprotami w oleju i w pomidorach. Zwabieni aromatami zjawili się w kuchni natychmiast najmłodszy i pies.

Pies siedział cicho, tylko wysunięty do góry nos świadczył o jego skupionej uwadze, za to młody postanowił mi gorliwie asystować.
- Cio to? - zapytał maczając palec w puszce aż do samego dna.
- Rybki. Nazywają się szproty - wyjaśniłam.
- Takie malutkie? - nie ustępował w dociekaniach, choć właśnie wyciągnęłam jego palec spomiędzy rybich tuszek i wycierałam jednorazowym ręcznikiem.
- Tak. Malutkie szprotki. Zrobię z nimi kanapki - będą pyszne. Zjemy je na śniadanko.
- A mogę splóbować?
Zgodziłam się i jedna rybka powędrowała prosto do buzi trzylatka. Potem druga i trzecia. Gdy zmniejszająca się zawartość puszki zagrażała śniadaniowym kanapkom, zachęciłam syna do nakrycia stołu i wysłałam do salonu z naręczem talerzyków.
Góra kanapek spokojnie rosła, gdy natręt powrócił.

- Pyśne sią te lekinki. Mogę jeście? - i nie czekając na moją odpowiedź, wyłowił z oleju ostatniego szprota, popatrzył w miejsce, gdzie powinny być głowa i oczy i zagroził: Zjem cię, ty lekińciu!

Taca z kanapkami wjechała na stół.
- Co dziś jemy? - padło pytanie.
- Rekiny na kanapkach - odparłam zachęcająco.

Ciekawa jest teoria prof. Stephena Cunnane z kanadyjskiego University of Sherbrooke, wg której "siłą napędową ludzkiej ewolucji nie byli polujący mężczyźni, ale kobiety zbierające pokarm na brzegach mórz, jezior i rzek, gdzie był on dostępny praktycznie przez cały rok". Dieta bogata w kwas dokozaheksaenowy (DHA), niezbędny do prawidłowego funkcjonowania neuronów zmniejsza podatność na depresję, ogranicza nadmierną pobudliwość i skłonność do agresji. Dodatkowo, zawarty w owocach morza jod (dziś dodajemy go do soli kuchennej), niezbędny do wytwarzania hormonów tarczycy (niedobór jodu u dzieci może powodować opóźnienie rozwoju umysłowego), wpływał dodatnio na tok ewolucji ( do poczytania: http://www.focus.pl/nauka/zobacz/publikacje/pigulka-zludzen/nc/1/  ).

Proponuję zatem ... po śledziku! Za ewolucję! Za przyszłych mądrych wyborców i wybieranych!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jeszcze jeden żonkil, czyli ... gdybym znała Kadisz

To miał być prawie zwykły piątek, jeżeli "zwykły" może oznaczać dzień w tygodniu pracy, kiedy mąż wyjechany na obczyznę, a w ciągu doby udało mi się nawet przespać z 5 godzin, ustalić plan dnia i posiłków oraz kto kogo odbiera ze szkoły, a także skonsultować wyniki w nauce najmłodszych z wychowawczyniami. Ale mimo wszystko miał być zwykły, czyli zaplanowany i zrealizowany od A do Z, choć wiadomo, że to utopijne założenia. Przede wszystkim w plan wplotły się nowe wątki, jak choćby zakupy na Allegro, przez które znalazłam się na Muranowie, gdzie prawie zawsze tracę orientację. I właściwie od tego, co skłoniło mnie do zakupu tych kilku tomów, które leżą przede mną, powinnam była zacząć. A nawet jeszcze wcześniej, ponieważ na Karmelickiej, róg Anielewicza (dawnej Gęsiej) pojawiłam się po to, by odebrać zakupione wcześniej książki. Jedną z nich nabyłam w przypływie emocji po długiej rozmowie z A. poznaną w fejsbukowej grupie "Polska, Polonia, cały świat", gdy okazało si...
Czytaj więcej

W rankingu

Nie jest łatwo znaleźć się w rankingu wśród najlepszych uczniów/studentów. Mamaszostki musiała czekać z tym do studiów. Najstarsza z Szóstki - do gimnazjum. Młodsza - do wyników sprawdzianu szóstoklasisty. A kiedy nauczyciele gratulują - z jednej strony radość, duma, szczęście - a z drugiej wdzięczność dla wszystkich, którzy się do tego przyczynili. Bezpośrednio lub pośrednio, kiedy rodzice wredni byli. Babci. Prababci. Ciociobabci. Nauczycielom. Oraz wszelkim okolicznościom przyrody i nie tylko. Nad motywacją panów pracujemy rodzinnie. Wszystko przed nami.
Czytaj więcej

Inny świat

Obraz
Prawie zawsze piszę o tym, co jest, nie o tym, co chciałabym, żeby było. Prawie zawsze zapisuję własne myśli, nie pragnienia. A te pragnienia tkwią gdzieś ukryte i czasami, gdzieś na pograniczu jawy i snu, podświadomość wyłazi na wierzch. I choć nigdy nikomu nie zazdroszczę tego, co ma, jak żyje, gdzie pracuje, to czasami chciałabym, żeby moje życie wyglądało inaczej. Rzeczy nieprawdopodobne zdarzają się rzadko. Tym razem był to sen, ale tak  realistyczny, że pisząc teraz te słowa mam wciąż wrażenie, jakbym tkwiła w nim do tej chwili. Sen zaczął się we wtorek rano, po pierwszym budziku, nastawionym na piątą, ale zgaszonym przeze mnie, kiedy półprzytomnie potoczyłam wzrokiem po ciemnym pokoju. Trudno, nie idę do Tesco – pomyślałam – za ciemno i za mokro. A zakupy poranne może zrobić ktoś inny. Obudziłam się, gdy było już widno. Bardzo widno. I bardzo późno. Jakbym przespała dzień. Usłyszałam głos w pokoju obok. To Najstarsza pytała mnie, czy kupić w Ikei lustra. - Jak...
Czytaj więcej