Mamaszóstki (i może)

Od kilku dobrych lat na niedzielę palmową wijemy własne palmy. Ojciec-dyrektor lub chłopcy przynoszą znad Wisły gałązki wierzby, forsycji lub nawet klonu z naszego miejskiego podwórka. A potem dziewczynki robią użytek z własnych rąk  i kolorowych bździuszków - kwiatków, listków, bibułek i wstążek, by drzewka uszlachetnić.  Jest w tym symbolika dawnych wierzeń (starszych od witania Jezusa w Jerozolimie), na którą złożyły się tradycje z wielu kręgów kulturowych. To niedziela, kiedy do kościoła ludzie idą tłumnie, często w pogodnych nastrojach, uzbrojeni w kolorowe kwiatowe i zielne atrybuty kultu życia i płodności. Oczywiście, nic o tym nie wiedząc, bo jak? Czasem przed kościołem grupa chłopców, znudzona nabożeństwem, lecz mająca do uzgodnienia jakieś istotne sprawy, z braku innych twardych argumentów wykorzysta w tym celu cenne symbole kupione na bazarku i pookłada się w zacietrzewieniu, nim ktoś walczących rozdzieli... Bo czemu niby te długie, kolorowe i solidne palmy mają służyć? Jezu...

Tak, tutaj go znajdziecie. To jest przepis na moje życie. Niedawno wpadła mi w ręce (w pracowej szafie) książka, w której zawarto mądrości Osho dotyczące kreatywności. Przejrzałam ją zaintrygowana, ale po kilku minutach odłożyłam rozczarowana. To nie tak, że Osho niczym mnie nie zaskoczył. Raził mnie sposób podania: każda myśl (króciutka) w rameczce, czcionka bold, chyba nawet jakieś tło - a do tego komentarz na kilka stron. Zero ilustracji. Literki, literki, literki. A treść dość miałka. Szkoda, ponieważ interpretacja mądrości Osho zgubiła się gdzieś między ciasno upchniętymi wersami w papierowej okładce za trzy dychy. "Kreatywność" i "Osho" to dwa modne, chwytliwe słowa, na które dałam się złapać. Na początku mojej przygody z Internetem (tak z 10-15 lat temu) krążył wśród moich przyjaciół plik .ppt z 18 zasadami życia Dalajlamy. To było około 20 slajdów, gdzie każdą z zasad (nie zawsze dobrze przetłumaczonych) ilustrowała fotografia, raczej amatorsko dobrana. Może...

Ósmy marca, stolica, wiosna. Akurat tak wypadło, że miałam coś do załatwienia po snobistycznej stronie Wisły i postanowiłam skorzystać z zaproszenia pani prezydent Warszawy do bezpłatnego korzystania z drugiej linii metra. Tak, tak, wiedziałam, że będą tłumy. Dzikie tłumy. I to jeszcze zanim do tego metra wlazłam. Postanowiłam, jak co weekend, zrobić w C.H. Wileńska w niedzielę około południa zakupy. I to był bardzo zły pomysł, jeżeli miało się jeszcze w planach zwiedzanie podziemi, jazdę metrem, dotarcie na ustalone miejsce na czas i powrót też w godzinach ściśle określonych, bo dzieci, lekcje itede. Otóż okazało się, że lewobrzeżna Warszawa odkryła moje ulubione centrum handlowe (wnętrze stylizowane na Titanica - tylko szkła więcej niż drewna, a schody ruchome, przeszklony dach - owszem, zaś zegar nie w tym miejscu i nie taki) i rozczłonkowana na pogłowie myślące oraz działające - studiowała jego mapę topo- i sklepograficzną z namaszczeniem bądź  po prostu oblegała i szturmowała wsze...