Ktoś, kto marzy o twoich fałdkach

20141107_224418 (2)

Nie przepadam za swoim wyglądem. Pół biedy z lustrem - obraz ożywa, kiedy się uśmiechnę. Gorzej z fotografią, na której zatrzymane w biegu życie wisi na mnie razem z ubraniem jak na wieszaku.

Z jednej strony fajnie jest, gdy mając lat 44 możesz wdziać na siebie rozmiar 34 i wyglądać młodo z daleka (w tym rozmiarze ubrania są wybitnie dziewczęce, to nie styl dla matron, matek szóstki i podobnych). Z drugiej ... chciałoby się mieć choć ten jeden czy dwa rozmiary więcej. Tak dla przyzwoitości chociaż  ;-)

Kiedy tylko włączam internety, wszędzie krzyczą reklamy o dietach cud, o przyspieszaniu metabolizmu, o zrzucaniu kilogramów... - to nie mój świat. A nawet gorzej. Kąsa złośliwie z ekranu "Wszystkie to znamy..." Nie, nie wszystkie. Może powinnam zawiązać jakąś społeczność chudych, by wzajemnie się w tej mniejszości rozumieć i wspierać? Może zorganizować jakiś przemarsz pod tęczą czy paradę represjonowanej mniejszości kościstych?

- Źle wyglądasz , zmizerniałaś dziecko (babcia)

- A ty znowu chudsza! (koleżanka)

- Mówią o tobie, że jesteś anorektyczką (jak zwykle czuły i wrażliwy współspacz)

Przed wyjściem do pracy czy gdziekolwiek coraz dłużej wystaję przed szafą: "Nie, czarne nie...bo wyszczupla;  chłodne nie... bo optycznie zmniejsza i oddala; różowe? Fuj!" W końcu ląduję odziana we wściekły łosoś lub żółcień w stylu "słoneczna Barbie", ewentualnie inne oczojebne barwy, choć to kolory nie z mojej bajki i nie z mojej półki. Przynajmniej tu jesteśmy równe - my niewiasty przed bezmiarem szafy, w której nic nie ma na ten właśnie ważny moment. Tradycyjne "Nie mam co na siebie włożyć" powoduje, że bardziej czuję się normalną kobietą niż w małej czarnej i na szpilkach.

Dlaczego o tym piszę? Kiedy krytycznym wzrokiem omiatacie w lustrzanym odbiciu własne bioderka, na których oponka, brzuszek, co to się nagle zaokrąglił czy też inne miejsca (ja ich nie znam, lecę stereotypami) - pomyślcie o chudych o właścicielkach wystających żeber i bioder, obojczyków i ramion... O tym, że my, frustratki liczące kalorie w drugą stronę,  tego, kochane siostry, czego  macie nadmiar, wam serdecznie zazdrościmy.

Komentarze

  1. ~kruszyzna17 listopada 2014 23:55

    Zupełnie nie rozumiem, bo pałam żądzą odbicia do 36, ale rzut oka z drugiej strony barykady jest bardzo cenny :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. ~moje-waterloo18 listopada 2014 01:46

    :* :* :*

    OdpowiedzUsuń
  3. ~Ange7618 listopada 2014 02:19

    Napisałaś wszystko, co mi w duszy gra. Pozdrawiam, lat 38, rozmiar 34 :)

    OdpowiedzUsuń
  4. ~kika18 listopada 2014 04:19

    och żeby tak jeszcze można było się swobodnie powymieniać tymi fałdkami.... ja z tych co chętnie coś by oddały w dobre ręce, albo w inne części ciała :)

    OdpowiedzUsuń
  5. mamaszóstki18 listopada 2014 04:45

    O tym marzę :D
    Ile korzyści dla obu stron :)

    OdpowiedzUsuń
  6. ~Karina18 listopada 2014 05:12

    Ślicznie 44-latko w rozmiarze 34. Powiedziała matka czworga, matrona, 40-latka w rozmiarze 42 (no dobra, czasami 44) ;(

    OdpowiedzUsuń
  7. ~po prostu wygodnie20 listopada 2014 06:34

    Rozumiem, rozumiem. Zwłaszcza podejrzenia o anoreksję. Pozdrawia właścicielka korpusu w rozm 34 i odwłoka w rozm 32.

    OdpowiedzUsuń
  8. ~olguska20 listopada 2014 07:04

    fajna figóra może kiedyś mi się uda taką mieć... marzenie ech... 30 w 48 rozmiarze to wielka przesada nigdy szczupła nie byłam ale nie umiem się wziąśc za siebie....

    OdpowiedzUsuń
  9. ~100kmzamiastem21 listopada 2014 10:10

    Mam siedmiomiesięczne dziecko i ważę 48 kg. W ciąży ważyłam 65 kg i wszyscy się zachwycali jak świetnie wyglądam. Teraz ciągle słyszę, że jestem "taka drobniutka", "taka chudzinka" itd. NIENAWIDZĘ tego!!! ;) Pozdrowienia!

    OdpowiedzUsuń
  10. mamaszóstki26 listopada 2014 05:08

    Podsumowując wypowiedzi - kochane, nie rozmiar się liczy! Gdzieś mam w rozumie i w oczach mem, obrazek na którym z grubsza 10 kościotrupów, a każdy podpisany: katolik, żyd, bogaty, biedny etc. Dodać do tego "chuda", "puszysta" - i mamy kwintesencję. Pozdrawiam Was wszystkie i we wszelkich rozmiarach :*

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jeszcze jeden żonkil, czyli ... gdybym znała Kadisz

To miał być prawie zwykły piątek, jeżeli "zwykły" może oznaczać dzień w tygodniu pracy, kiedy mąż wyjechany na obczyznę, a w ciągu doby udało mi się nawet przespać z 5 godzin, ustalić plan dnia i posiłków oraz kto kogo odbiera ze szkoły, a także skonsultować wyniki w nauce najmłodszych z wychowawczyniami. Ale mimo wszystko miał być zwykły, czyli zaplanowany i zrealizowany od A do Z, choć wiadomo, że to utopijne założenia. Przede wszystkim w plan wplotły się nowe wątki, jak choćby zakupy na Allegro, przez które znalazłam się na Muranowie, gdzie prawie zawsze tracę orientację. I właściwie od tego, co skłoniło mnie do zakupu tych kilku tomów, które leżą przede mną, powinnam była zacząć. A nawet jeszcze wcześniej, ponieważ na Karmelickiej, róg Anielewicza (dawnej Gęsiej) pojawiłam się po to, by odebrać zakupione wcześniej książki. Jedną z nich nabyłam w przypływie emocji po długiej rozmowie z A. poznaną w fejsbukowej grupie "Polska, Polonia, cały świat", gdy okazało si...
Czytaj więcej

W rankingu

Nie jest łatwo znaleźć się w rankingu wśród najlepszych uczniów/studentów. Mamaszostki musiała czekać z tym do studiów. Najstarsza z Szóstki - do gimnazjum. Młodsza - do wyników sprawdzianu szóstoklasisty. A kiedy nauczyciele gratulują - z jednej strony radość, duma, szczęście - a z drugiej wdzięczność dla wszystkich, którzy się do tego przyczynili. Bezpośrednio lub pośrednio, kiedy rodzice wredni byli. Babci. Prababci. Ciociobabci. Nauczycielom. Oraz wszelkim okolicznościom przyrody i nie tylko. Nad motywacją panów pracujemy rodzinnie. Wszystko przed nami.
Czytaj więcej

Inny świat

Obraz
Prawie zawsze piszę o tym, co jest, nie o tym, co chciałabym, żeby było. Prawie zawsze zapisuję własne myśli, nie pragnienia. A te pragnienia tkwią gdzieś ukryte i czasami, gdzieś na pograniczu jawy i snu, podświadomość wyłazi na wierzch. I choć nigdy nikomu nie zazdroszczę tego, co ma, jak żyje, gdzie pracuje, to czasami chciałabym, żeby moje życie wyglądało inaczej. Rzeczy nieprawdopodobne zdarzają się rzadko. Tym razem był to sen, ale tak  realistyczny, że pisząc teraz te słowa mam wciąż wrażenie, jakbym tkwiła w nim do tej chwili. Sen zaczął się we wtorek rano, po pierwszym budziku, nastawionym na piątą, ale zgaszonym przeze mnie, kiedy półprzytomnie potoczyłam wzrokiem po ciemnym pokoju. Trudno, nie idę do Tesco – pomyślałam – za ciemno i za mokro. A zakupy poranne może zrobić ktoś inny. Obudziłam się, gdy było już widno. Bardzo widno. I bardzo późno. Jakbym przespała dzień. Usłyszałam głos w pokoju obok. To Najstarsza pytała mnie, czy kupić w Ikei lustra. - Jak...
Czytaj więcej