Ciężkie życie ucznia

wojtus szczerbolek2

Tydzień temu, w ponury listopadowy poranek Najmłodszy wśliznął się pod kołderkę rodziców i oświadczył:
- Brzuch mnie boli. Albo nie, albo nie - głowa - poprawił się w oka mgnieniu.
- To co cię w końcu boli?
- Eeee... A mogę nie iść do szkoły?
Ach, tu cię mamy!  :lol:

Na szczęście weekend był blisko i udało się młodego przekonać, że lekcje krótkie, a potem zabawa.

Dzisiaj, choć nie było ociągania ze wstawaniem i Drugoklasista szybko ubrany maszerował ochoczo do szkoły, widziałam jak entuzjazm wyparowywał z niego z każdym krokiem skracającym dystans do placówki edukacyjnej. Tuż przed wejściem zapytał

- A zwolnisz mnie z zajęć komputerowych?

- Dlaczego? Co się stało?

- Nie lubię ich.

- Nie lubisz pracować na komputerze?

- Nie o to chodzi. Na ostatnich zajęciach zapisałem swoją pracę w niewłaściwym folderze i nie chcę już chodzić.

- Wiesz co, to może ty dzisiaj słuchaj pani i postaraj się uważnie pracować? Dasz radę? - kiwnął głową, ale nie do końca wyglądał na przekonanego.

Zajęcia komputerowe były pierwsze, zatem posławszy niedoszłego informatyka do szatni, namierzyłam wychowawczynię i błyskawicznie uderzyłam do źródła. Przeczucie mnie nie zawiodło - to brak koncentracji spowodował fatalny w skutkach zapis. Ale wiedziałam, że prowadząc dzisiejsze zajęcia pani weźmie pod uwagę zakłopotanie i mocne postanowienie poprawy najmłodszego z klasy.

Czekałam z niecierpliwością na koniec lekcji. I wreszcie dziecię moje wróciło, całe w skowronkach. Chciałam sobie jak najszybciej pogratulować umiejętności motywowania, więc bez ogródek spytałam:

- Jak tam zajęcia komputerowe?

- Ech, na szczęście dzisiaj tylko oglądaliśmy coś i nic nie trzeba było robić. 

:lol:

Komentarze

  1. ~Różowa Klara26 listopada 2014 15:29

    Ciężkie życia ucznia dopiero się zacznie :) Etap I-III to bez wahania najprzyjemniejszy etap w szkole, ale niestety małe niepowodzenia mogą zniechęcić dziecko, dlatego świetnie, że tak szybko zareagowałaś.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jeszcze jeden żonkil, czyli ... gdybym znała Kadisz

To miał być prawie zwykły piątek, jeżeli "zwykły" może oznaczać dzień w tygodniu pracy, kiedy mąż wyjechany na obczyznę, a w ciągu doby udało mi się nawet przespać z 5 godzin, ustalić plan dnia i posiłków oraz kto kogo odbiera ze szkoły, a także skonsultować wyniki w nauce najmłodszych z wychowawczyniami. Ale mimo wszystko miał być zwykły, czyli zaplanowany i zrealizowany od A do Z, choć wiadomo, że to utopijne założenia. Przede wszystkim w plan wplotły się nowe wątki, jak choćby zakupy na Allegro, przez które znalazłam się na Muranowie, gdzie prawie zawsze tracę orientację. I właściwie od tego, co skłoniło mnie do zakupu tych kilku tomów, które leżą przede mną, powinnam była zacząć. A nawet jeszcze wcześniej, ponieważ na Karmelickiej, róg Anielewicza (dawnej Gęsiej) pojawiłam się po to, by odebrać zakupione wcześniej książki. Jedną z nich nabyłam w przypływie emocji po długiej rozmowie z A. poznaną w fejsbukowej grupie "Polska, Polonia, cały świat", gdy okazało si...
Czytaj więcej

W rankingu

Nie jest łatwo znaleźć się w rankingu wśród najlepszych uczniów/studentów. Mamaszostki musiała czekać z tym do studiów. Najstarsza z Szóstki - do gimnazjum. Młodsza - do wyników sprawdzianu szóstoklasisty. A kiedy nauczyciele gratulują - z jednej strony radość, duma, szczęście - a z drugiej wdzięczność dla wszystkich, którzy się do tego przyczynili. Bezpośrednio lub pośrednio, kiedy rodzice wredni byli. Babci. Prababci. Ciociobabci. Nauczycielom. Oraz wszelkim okolicznościom przyrody i nie tylko. Nad motywacją panów pracujemy rodzinnie. Wszystko przed nami.
Czytaj więcej

Inny świat

Obraz
Prawie zawsze piszę o tym, co jest, nie o tym, co chciałabym, żeby było. Prawie zawsze zapisuję własne myśli, nie pragnienia. A te pragnienia tkwią gdzieś ukryte i czasami, gdzieś na pograniczu jawy i snu, podświadomość wyłazi na wierzch. I choć nigdy nikomu nie zazdroszczę tego, co ma, jak żyje, gdzie pracuje, to czasami chciałabym, żeby moje życie wyglądało inaczej. Rzeczy nieprawdopodobne zdarzają się rzadko. Tym razem był to sen, ale tak  realistyczny, że pisząc teraz te słowa mam wciąż wrażenie, jakbym tkwiła w nim do tej chwili. Sen zaczął się we wtorek rano, po pierwszym budziku, nastawionym na piątą, ale zgaszonym przeze mnie, kiedy półprzytomnie potoczyłam wzrokiem po ciemnym pokoju. Trudno, nie idę do Tesco – pomyślałam – za ciemno i za mokro. A zakupy poranne może zrobić ktoś inny. Obudziłam się, gdy było już widno. Bardzo widno. I bardzo późno. Jakbym przespała dzień. Usłyszałam głos w pokoju obok. To Najstarsza pytała mnie, czy kupić w Ikei lustra. - Jak...
Czytaj więcej