Mamaszóstki (i może)

Walentynki w naszej rodzinie to nie święto zakochanych. To raczej dzień okazywania sobie ciepła w szczególny sposób. Miłe gesty, pozytywne nastawienie, radość, rozmowy o miłości. Tradycyjny od lat kilku deser: panna cotta z truskawkami. Walentynki z Kupidynem jako symbolem nigdy mi nie pasowały. Z serduszkiem – owszem, jak najbardziej. Łatwiej wtedy pogadać o tym, kogo i co się kocha. Miłość to nie kwestia „ustrzelenia celu”. To dostrzeżenie tego, co miłe, co najdroższe sercu, dbanie o to i ochranianie. I chyba w tej kwestii moje myślenie zgodne jest ze starożytnym pierwowzorem Walentynek, czyli Luperkaliami, świętem bogini Junony i bożka Pana, obchodzonymi w Cesarstwie Rzymskim 14 i 15 lutego. Trudne jest pogodzenie święta bogini małżeństwa i boga przyrody. To jak połączenie dwóch przeciwstawnych sił. Pamiętam taki jeden dzień, kiedy miałam 4 albo 5 lat. Mama dała mi kredki i narysowała piękne małe serduszko, podzielone, dwukolorowe. Narysowałyśmy wspólnie jeszcze mnóstwo takich serdu...

Wystawiając mojego bloga do konkursu nie liczyłam na laury ani statystyki. To był mój „lot treningowy”: nie pisuję regularnie, zdarza mi się zamilknąć na miesiąc, dwa, czasem dłużej. Piszę o tym, co dla mnie ważne. W swojej kategorii dotarłam do 90 strony, czyli gdzieś na pogranicze pierwszej setki na ponad 5 biorących udział. To Wasze głosy zdecydowały, że mamaszostki poleciała tak wysoko i bezpiecznie wylądowała na ziemi :) Jeszcze raz bardzo dziękuję. Będę pisać dalej, może teraz ciut bardziej systematycznie, może uda się częściej, może uda się lapidarniej. Ktoś ze znajomych podsumował jedną z moich notek „Dobre, dobre, dobre, bo krótkie!” Może to była jedyna krótka notka :) Każdy Wasz komentarz tu czy na facebooku dawał mi do myślenia. I postanowiłam, że w tym roku zabiorę Was dalej. Linie lotnicze mamaszostki polecają się :) Przygotowywałam ten wpis na 1 lutego. To data ważna dla mnie z kilku względów: urodziny głowy rodziny, a oprócz tego pierwsza rocznica śmierci Wisławy Szymbor...